Literacki świat JoKo: #42. Jak może wyglądać piekło… czyli „Pajęczyna strachu” Ewy Ornackiej i Karoliny Szymczyk-Majchrzak

Niewolnictwo, handel ludźmi… czy istnieje we współczesnym świecie? „Gang handlarzy ludźmi rozbity…” Trafialiście czasem na tego typu nagłówki w prasie lub w internecie? Zapewne tak, gdyż niewolnictwo i handel ludźmi nadal istnieje i jest bardzo opłacalnym interesem dla przestępców. Dlaczego o tym wspominam? Otóż przeczytałam ostatnio „Pajęczynę strachu” Ewy Ornackiej i Karoliny Szymczyk-Majchrzak, powieść, w której autorki podejmują temat handlu kobietami.

Szczerze mówiąc, biorąc do ręki tę książkę, zastanawiałam się czy ten niezwykły autorski duet – dziennikarka i reżyser teatralny – potrafi stworzyć wciągającą kryminalną opowieść. Przekonajmy się, jakie wrażenie zrobiła na mnie „Pajęczyna strachu”.

Dwie przyjaciółki, które wychowały się w domu dziecka, mieszkają i pracują w Niemczech. Ewa i Beata są kelnerkami w jednej z berlińskich restauracji i dorabiają sobie dodatkowo, sprzątając mieszkania zamożnych ludzi. Marzą o lepszym życiu i robią wszystko, aby uzbierać jak najwięcej pieniędzy. Dziewczyny nie wiedziały, że jeden z ich pracodawców, Frank Goldberg, należy do świata przestępczego. Porządkując jego dom, są świadkami porachunków mafijnych i morderstwa. Próbują wymknąć się niespostrzeżone, ale udaje się uciec tylko jednej z nich. Beata zostaje złapana i wywieziona do domu publicznego, gdzie przeżywa piekło na ziemi. Natomiast Ewa jest ścigana przez przestępców, gdyż w czasie ucieczki omyłkowo zabrała torbę, należącą do bandytów, w której znajduje się dwieście tysięcy euro. Uciekając, przyjmuje tożsamość nowo poznanej studentki, która zostaje zamordowana zamiast niej i wyjeżdża z Niemiec do Szczecina. Dziewczyna zgłasza na policji napaść i kradzież dokumentów. Takim sposobem poznaje Rudiego, który dowodzi jednostką, zajmującą się przestępczością zorganizowaną i handlem kobietami.

Chcecie dowiedzieć się jak się potoczyły losy Beaty i Ewy? Chcecie wiedzieć, czy polscy policjanci trafią na ślad szajki, sprzedającej kobiety do niemieckich burdeli i jaki związek z fabułą powieści i jej tytułem ma pajęczyna? Koniecznie sięgnijcie po książkę autorstwa Ewy Ornackiej oraz Karoliny Szymczyk-Majchrzak „Pajęczyna strachu”.

Największą zaletą tej powieści jest podjęty przez autorki temat współczesnego niewolnictwa. Historia jest opowiedziana z punktu widzenia bohaterów, została osnuta wokół historii Ewy i Beaty oraz bije z niej autentyzmem. Autorki ukazują niezwykłe prawdopodobieństwo zdarzeń i udowadniają, że wszystko to może się przydarzyć każdej kobiecie. Każda z nas może trafić na przestępcę, zostać oszukana, wywieziona i wykorzystywana seksualnie. Książka ta powstała ku przestrodze – została zainspirowana historią młodej dziewczyny, która uciekła z domu i pracowała jako opiekunka do dzieci u kobiety powiązanej z handlarzami ludźmi. Młodej dziewczyny, która została przez swoją chlebodawczynię sprzedana do domu publicznego.

„Pajęczyna strachu” jest historią opowiedzianą wprost – bez ubarwień, bez zbędnych słów. Jest jasnym przekazem, ograniczającym się do opisów przedstawianej sytuacji. Autorki przedstawiają bezpośrednie emocje bohaterów – zarówno głównych bohaterek jak i policjantów. Nie ma tu zbędnych opisów, mających upiększyć narrację. Jednak taki zabieg wywołuje niezwykłe emocje u czytelnika, który w miarę zagłębiania się w powieść, utożsamia się z bohaterkami – współczuje im, czuje strach w chwilach, w których one się boją, odczuwa złość i chęć zemsty.

Chylę czoła przed autorkami, gdyż potrafiły oddać autentyzm całej historii oraz w umiejętny sposób zbudowały postaci główne i poboczne. Występujący w powieści policjanci są prawdziwi – są emocjonalni, czują strach i mają swoje słabości. Gangsterzy są również autentyczni. Dzięki temu autorki udowodniły, że białe jest białe, a czarne jest czarne. W ich powieści jest miejsce na strach, jest też miłość i nienawiść, pragnienie bogactwa oraz zwykłe ludzkie marzenia.

„Pajęczyna strachu” jest niezwykle ciekawą powieścią, którą ze względu na podjętą tematykę czyta się jednym tchem, mimo iż jej narracja jest prowadzona raczej w formie scenariusza.

Cóż więcej mogę dodać? Po prostu polecam, polecam i po trzykroć polecam!

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękuję portalowi